Mijn naam is Christiaan. Iets meer dan een jaar geleden ben ik bij Phase 01 in Hoorn terechtgekomen, dit is na een lange periode van toenemende psychische klachten en verslavingsproblematiek. Op mijn dieptepunt kon ik de realiteit niet van fictie onderscheiden, sliep ik niet of nauwelijks en leefde ik voornamelijk ‘s nachts. Na vier eerdere opnames op een gesloten afdeling binnen een half jaar, was ik hopeloos en zag ik het nut van het leven niet meer zitten. Het enige wat mij uit bed kreeg was mijn middel.

Totaal onverwacht stond op een avond mijn stiefvader voor de deur met iemand van Phase 01. Ik woonde op dat moment op mezelf, omdat thuis wonen al een tijdje niet meer tot de mogelijkheden behoorde. De interventie begon met het voorlezen van een persoonlijke brief van mijn stiefvader en vervolgens werd mij verteld dat er hoop was op een klinische opname met de kans om te herstellen. Dit kwam als een gigantische opluchting. Omdat ik hiervoor, wat hulpverlening betreft, de hele tijd van het kastje naar de muur werd gestuurd.

Dat passende traject voor mij hield in dat ik naar het buitenland zou vertrekken voor een klinische opname van een aantal maanden. Hierbij heeft mijn begeleider zich van het begin af aan erg ingezet voor mij. Ik werd geholpen om naar het traject toe te werken door 2x per week 1 op 1 gesprekken te voeren. Ik kreeg hulp bij het invullen van de formulieren voor de instanties maar ook kreeg ik hulp bij het stabiel houden van mijn psychische toestand en het voorkomen van escalatie. Ik ben uiteindelijk tot aan de douane begeleid om er zeker van te zijn dat ik de vlucht naar Zuid-Afrika zou nemen. 

In Zuid-Afrika viel er een last van mijn schouders en mocht ik aan mezelf werken. Hier mocht ik door de goede begeleiding mijzelf gaan ontdekken. Dit kon ik doen door mijn verleden stap voor stap te bespreken, door mijzelf hierin tegen te komen kon ik het af gaan sluiten. Dit deed ik door mijzelf niet meer als slachtoffer te zien, maar door in te zien dat mijn verslaving juist iets kan zijn waar ik mijn kracht uit kan halen. 



Verslaving is een ziekte.

Doordat ik uitleg kreeg over de ziekte verslaving zag ik voor het eerst in dat ik niet gek was, maar ziek. Genezen was ik nog niet en ik realiseerde mij ook dat ik nog moest leren om verantwoordelijkheid nemen voor mijn gedrag. Dat gaat niet in één dag, want nieuw gedrag aanleren kost tijd. Het moest bij mij altijd meteen gebeuren en op mijn manier. Alleen als ik terugkijk heeft mijn manier mij niet ver gebracht. Ondanks dat was het mijn trots toch nog die ik daarvoor aan de kant moest zetten om persoonlijk te gaan groeien. Toen ik begon te groeien had ik dat zelf nog niet door, maar doordat ik de erkenning kreeg van anderen en door de begeleiding van Phase 01 gaf dat mij de motivatie om door te pakken en ook het safehouse traject in te gaan.