Ik zocht mijn heil altijd bij subculturen, mensen met dezelfde 'fuck you’ instelling. Op de middelbare school was het punk, later voetbalhooliganisme, werd ik skinhead en uiteindelijk nog lid van een motorbende. Anders voelde ik me eigenlijk nergens op zijn plaats, alhoewel ik me altijd kon aanpassen aan alle lagen van de maatschappij. Ik heb het allemaal geprobeerd; eigen huis, carrière, vrouw, gezin, huisje boompje beestje, alles moest altijd kapot. 

Drugs gebruiken paste bij het romantische beeld dat ik had van die vrijgevochtenheid. 

Als tiener verslond ik al boeken als Christiane F, het Verrotte Leven van Floortje Bloem en de Moeder van David S. Dát wilde ik ook later, verslaafd worden. Leven aan de zelfkant van de maatschappij. Nou, dat heb ik geweten…

Toen ik 23 jaar geleden al alles kwijt was geraakt door mijn allesoverheersende overmatige alcohol/ drugsgebruik en mijn al eerder genoemde alles-destructieve gedrag, vond ik dat eigenlijk wel best zo. Mijn huwelijk, mijn gezin, mijn baan als hoofdredacteur, mijn zoontje… Achteraf heel pijnlijk om te beseffen dat die allemaal in de weg stonden van mijn vrijheid (lees: gebruik).. Geen verantwoordelijkheid meer hoeven geven voor mijn gedrag. “Wel zo makkelijk, kan ik doen wat ik zelf wil”, zal ik gedacht hebben. Sex, drugs en de spreekwoordelijke rock n roll waren meer voor mij weggelegd. 

Ik maakte een carrièreswitch van de redactie naar het uitgaansleven en werd cokedealer. 

Ik dacht er te zijn, dacht de ultieme vrijheid gevonden te hebben. Ik kon gebruiken zoveel ik wilde, had altijd een huis vol mensen en leefde volledig boven de wet op alle fronten. Eindelijk vrijheid, althans die illusie had ik. Diezelfde vrijgevochtenheid bleek van tijdelijke aard. 

In verloop van de jaren (die ik me nauwelijks meer kan herinneren), raakte ik steeds heftiger en dieper in de onverbiddelijke ban van mijn verslaving. Ik zat in een neerwaartse spiraal waar ik niet meer uit kon komen, kreeg last van ernstige stemmingswisselingen, depressie, psychoses en angsten. Epileptische aanvallen, zelfmutilatie, zelfmoordpogingen en constant in aanraking met politie.

Over vrijheid gesproken..

Ik voelde niets meer behalve angst, pijn en leegte. Iedere dag dacht ik, “Morgen is het anders, als ik vandaag maar door zien te komen”.. Zo heb ik jaren achtereen geleefd, tot ik helemaal niet meer kon en nergens meer welkom was. Iedereen had ik van me afgeduwd. Ik was in de drughulpverlening terecht gekomen en versleet de ene crisis detox naar de andere, net zo lang en zo vaak dat ik op een punt van acceptatie was gekomen. Ik was niet meer te helpen. 

Dacht ik...

Ik zocht nog één keer hulp, mijn allerlaatste poging om een andere manier van leven te vinden. Ik pakte de telefoon en meldde me aan bij een 12 stappen kliniek in Schotland waar ik zes maanden in behandeling ben geweest. Daar waar al het probeerde tot dusver niet lukte en/of aansloeg bij mij, zag ik ditmaal wel het zogenaamde licht. Ik leerde dat verslaving een ziekte is, met juist dié gedragssymptomen die zo bepalend waren in het kapot maken van mijn leven. 

De counselors daar waren zelf ervaringsdeskundigen en dit was nieuw voor mij. Ik werd eindelijk begrepen en had aan een half woord genoeg om gehoord te worden. Zo ontstond er een roeping bij mij, die van anderen helpen met mijn ervaring. De kracht van de ene verslaafde die de andere helpt vond ik werkelijk magisch. Dit wilde ik ook gaan doen! Voor het eerst sinds ik me kon heugen had ik een levensdoel, een ambitie.. Ook ervaarde ik eindelijk het werkelijke gevoel van vrijheid. In eerlijkheid en -gek genoeg- juíst verantwoordelijkheid nemen voor mijn gedrag. 

Ik kwam tot de ontdekking dat geluk van binnenuit komt, en geven veel fijner is dan altijd maar nemen. Iedere dag opnieuw weer nieuwe keuzes kunnen maken, dát is pas vrijheid….

Inmiddels gebruik ik al bijna vijf jaar geen middelen meer en mag ik anderen helpen met hun herstel. Hier ben ik iedere dag opnieuw weer dankbaar voor. Het leven is mooi…...