Waarom nemen we drugs, zelfs wanneer deze levensbedreigende risico's inhouden? Wetenschappers hebben lang het evolutionaire verband tussen onze behoefte aan beloning (motivatie) en drugsgebruik bestudeerd.

Op basis van de 'Hijack-hypothese' is drugsgebruik het resultaat van beloningszoekend gedrag en drugsverslaving is het gevolg dat we ervaren omdat het medicijn onze natuurlijke beloningsroute verstoort. Met andere woorden, de stoffen die we nemen usurpen de mesolimbische route, vandaar het kapen van een systeem dat oorspronkelijk bedoeld was voor beloningen zoals eten of seks.

In beide gevallen is de gemeenschappelijke motivatie een beloning. Als mensen worden we vaak gedreven door het doel van plezier, maar in het geval van verslaving, is de su bstance die we gebruiken komt terug om ons pijn te doen.

Een andere hypothese veronderstelt de paradox van drugsbeloning als een tweesnijdend zwaard met het vermogen om zowel aversieve als lonende gevolgen voor de gebruiker te produceren. Daarom word je bij het zoeken naar beloning uiteindelijk blootgesteld aan het gevaar van drugsgebruik.

Dopamine is een neurotransmitter die verantwoordelijk is voor plezier en gelukkige stemmingen. Volgens Dr Nora Volkow, een directeur van het National Institute on Drug Abuse (NIDA), hangt de manier waarop je hersenen een verslaving aan een medicijn vormen af van hoe dat bepaalde medicijn dopamine-niveaus in het lichaam beïnvloedt.

Dopamine reguleert de perceptie van beloning versterking door de hersenen. Natuurlijke beloningen kunnen activiteiten zijn zoals het eten van ijs of seks hebben, maar sommige medicijnen, zoals cocaïne, stimuleren het CZS en verhogen zo de hoeveelheid dopamine. De hersenen herkennen dit effect en leren de gebruiker te 'belonen' wanneer cocaïne in hun bloedbaan zit. Regelmatig misbruik van het geneesmiddel leidt uiteindelijk tot afhankelijkheid. Hier zelfstandig uitkomen kan onwijs lastig zijn, Phase 01 is er om te helpen.