Verslaving is dodelijk, het is niet simpelweg af te doen met een: "hoezo stop je gewoon niet met gebruiken?". Als het echt zo simpel was, dan zouden niet zoveel mensen er zoveel moeite mee hebben, zo hard voor moeten vechten, zoveel moeten veranderen in hun leven. Nee, zo simpel is het niet. 

Vrij van middelen is wellicht nog de meest eenvoudige stap; herstel begint pas daarna. Het gevecht vangt dan pas aan. Want hoe kun je zonder verdoving, zonder controle, okay blijven met het leven wat je leeft? Het is een vraag die veel herstellende verslaafden angst aanjaagt en zovelen weer terug drijft richting gebruik. 

Herstel gaat over zo oneindig veel meer dan "slechts" stoppen met gebruiken. Er word van ons verlangd om slechts één ding te veranderen en dat is alles. Velen komen niet verder dan stoppen met gebruik en dat is al een hele prestatie. Wat overblijft is het gedrag dat bij actief gebruik zich ontwikkelde. Het vergt een enorme wilskracht, nederigheid en eerlijkheid richting jezelf om óók hiermee aan de slag te willen gaan en soms lukt dat simpelweg niet, we zien het maar al te vaak. 

Herstel en vooral niveaus van herstel zijn er in veel vormen en maten, ieder pad mág anders zijn. Niet iedereen hóeft op hetzelfde niveau te zijn of ooit te komen net zoals dat een terugval erbij mág horen, zonder dat als excuus te gebruiken om juist terug te vallen natuurlijk. 

Elk pad van herstel is anders en even zo zwaar, net zoals dat ieder mens anders is en een andere levensgeschiedenis heeft gekend. Wat verslaafden echter aan elkaar telkens weer verbind, is de herkenning; van wanhoop, waanzin, manipulatie, controle, drang naar perfectie en altijd maar falen. 

Die herkenning maakt dat we het vanaf nu samen mogen doen en je dus niet meer alleen bent. Er zijn er meer zoals jij, oneindig veel meer.